Wielkanoc stanowi główną uroczystość roku liturgicznego w Kościele katolickim. Od niej oblicza się kalendarz najważniejszych świąt takich jak np. Wniebowstąpienie czy Zesłanie Ducha Świętego. Obchody wielkanocne zmieniały się na przestrzeni wieków. Sprawdziliśmy, jak celebrowano dawniej na mazowieckiej wsi.

- Na wsiach bardzo ważne było uczestnictwo w mszy rezurekcyjnej - opowiada etnograf Małgorzata Jaszczołt. - Była taka tradycja, że celebruje się Wielkanoc od samego rana, bo wierzono, że Chrystus właśnie już rano zmartwychwstał. Kiedyś oczywiście jeżdżono bryczkami, końmi na takie rezurekcje, później odbywały się takie wyścigi tych bryczek i też uważano, że kto pierwszy zajechał na swoje podwórko, to wróżyło mu najlepsze szczęście, najlepsze plony - tłumaczy.

   
- Kolejnym punktem w planie dnia było śniadanie - dodaje Jaszczołt. - Rodzina dzieliła się jajkiem, ale też chodzono i kropiono obejście, ponieważ woda występująca podczas tych świąt wszechobecnie miała moc życiodajną, ale też chodziło o to, żeby zapewnić dobrobyt, szczęście i dobre plony - wyjaśnia.

  
- Co ciekawe, potrawy spożywano na zimno - tłumaczy etnograf. - Nie rozpalano pieca podczas Wielkanocy, tylko spożywano zimne pokarmy. W zasadzie one stały cały dzień. Starano się, żeby baby wielkanocne urosły jak największe, bo miały zwiastować oczywiście jak najlepszy wzrost plonów, ale też mazurki, które pochodzą z kuchni szlacheckiej - mówi.

Był to także dzień, który spędzało się tylko w gronie najbliższej rodziny.

Czytaj też: Obraz „Ecce Homo” z kościoła w Siedlcach został zabytkiem