Międzynarodowy Dzień Tańca został ustanowiony 29 kwietnia 1982 r. przez Komitet Tańca Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI). Dzień ten wybrano nieprzypadkowo – 29 kwietnia to rocznica urodzin wielkiego reformatora sztuki tańca Jeana-Georgesa Noverra.

Z okazji obchodzonego na całym świecie święta ludzi sztuki tańca ITI corocznie zwraca się do różnych artystów z tej dziedziny sztuki z prośbą o napisanie okazjonalnego orędzia.

W tym roku Narodowy Instytut Muzyki i Tańca (NIMiT) we współpracy z Polskim Ośrodkiem ITI promują treść przesłania przetłumaczonego na polski z języka angielskiego. Jego autorką jest tancerka z Argentyny Marianela Nunez.

Międzynarodowy Dzień Tańca 2024 – orędzie

„Pamięć nie wystarczy, żeby tworzyć historię.

Historia każdego teatru, tak jak i dzieje każdego człowieka, jest jednocześnie zbiorem innych, podobnych opowieści; świadectwem tego, jak sztuka, w tym sztuka tańca, migrowała i wzrastała na różnych szerokościach geograficznych.

Rozwieszone na ścianach gmachu Royal Ballet fotografie snują opowieść o tej podróży, a historia upomina się o imiona jej bohaterek i bohaterów – tych, dzięki którym argentyńska scena tańca błyszczy.

Instytucje często stronią od konfrontacji z echami przeszłości; pozbawione nazwisk i twarzy rozpływają się w niemej anonimowości. Tymczasem wspierane przez ITI-UNESCO organizacje, takie jak Argentyńska Rada Tańca, nierzadko służą za tamy, które chronią przed falami zapomnienia.

Ocalanie i ożywianie historii mistrzyń i mistrzów, artystek i artystów, choreografek i choreografów, którzy wzbogacili świat tańca, zaskarbiając sobie pełne prawo do zapisu w pamięci przyszłych pokoleń, jest naszym wspólnym zobowiązaniem.

Miejmy świadomość, że nie tylko obserwujemy tradycję rzeźbioną kunsztownie, w umiłowaniu piękna, szlachetności i poświęcenia – jesteśmy również jej spadkobierczyniami i spadkobiercami; to tradycja, która stale dokarmia nas na naszej zawodowej ścieżce.

Choć kierujemy dziś wzrok w stronę teraźniejszości i przyszłości, to bez solidnego oparcia w przeszłości, bez czerpania z zasobów naszej ziemi, drzewo tańca nie rozkwitnie. Korzenie z jednej strony osadzają nas w tradycji, ale z drugiej czerpią z gleby składniki, które są dla nas odżywczym pokarmem” – napisała Marianela Nunez.

Marianela Nunez

Po ukończeniu edukacji tanecznej w Instituto Superior de Arte del Teatro Colon Marianela Nunez (ur. 23 marca 1982 r. w San Martin w Argentynie) wyrosła na czołową postać w świecie baletu. „W 1997 r. dołączyła do londyńskiego Royal Ballet, gdzie zdobyła pozycję pierwszej tancerki. Światową publiczność zachwyciła niezapomnianymi występami w takich spektaklach, jak: Jezioro łabędzie, Śpiąca królewna, Romeo i Julia czy Giselle” – czytamy w przesłanej informacji.

Jest laureatką prestiżowych nagród międzynarodowych, m.in. Benois de la Danse Award i Laurence Olivier Award, a także nagród krajowych, jak Marfa Ruanova Award, przyznawanej przez Argentyńską Radę Tańca, oraz Konex Award (2010) dla najlepszej tancerki dekady.

„Występy Marianeli Nunez przyniosły jej uznanie krytyków. Jako Aurora urzekła publiczność wyjątkową ekspresją i techniką, a jej kreacja zyskała miano najlepszej roli w Royal Ballet od 1946 r.” – przypomniano.

Podkreślono, że karierę Marianeli Nunez zbudowały nie tylko niezwykłe umiejętności techniczne, ale także głęboka szlachetność, oddanie społeczności tańca i jej przyszłym pokoleniom. „Szczodra i altruistyczna osobowość Nunez sprawia, że jest ona źródłem inspiracji i wzorem do naśladowania zarówno w świecie baletu, jak i poza nim” – napisano o artystce.

Czytaj też: Zofia Kiniorska asystentką dyrygenta Orchestre de la Suisse Romande. „To jak Mercedes wśród orkiestr”