W Radiu dla Ciebie, jak i w wielu innych mediach, a przede wszystkim na scenach muzycznych prof. Maria Pomianowska prezentuje oryginalny i bardzo interesujący instrument muzyczny, zwany suką, a ze względu na miejsce jego występowania - suką biłgorajską. Tradycja gry na tym instrumencie ludowym znana jest od pokoleń, niemniej ze względu na zmiany w kulturze ludowej, zanikanie wielu jej elementów, ale i też z powodu strat z okresu II wojny św., etnolodzy i muzykolodzy przywrócili muzyce sukę, dzięki czemu znów są artyści, którzy na niej grają, jak też inni, którzy tym instrumentem inspirują się w swojej twórczości.

W Kocudzy na Lubelszczyźnie jednak suka biłgorajska była onegdaj najbardziej rozpowszechniona. I to właśnie do niej na pewnym etapie swego życia i zainteresowań kultura ludową, powrócił p. Zbigniew Butryn, muzyk i lutnik amator, korzystający z wiedzy fachowej naukowców etnologów, etnografów i muzykologów. Niebagatelnym okresem życia twórczego bohatera audycji była współpraca z kapelą ludową rodziny Dudków. 

Sam instrument, wykonywany z drewna z różnych drzew, ręcznie robiony, jest też przykładem wykorzystania naturalnych zasobów Lasów Janowskich do zachowania spuścizny kultury ludowej w Polsce.  

Czym jest suka biłgorajska, jak doszło do przywrócenia tego instrumentu kulturze polskiej, w programie opowiedział Zbigniew Butryn, artysta ludowy i założyciel (wraz z rodziną) nieformalnej Szkoły Suki Biłgorajskiej. 

W audycji wykorzystano fragment muzyki ludowej w wykonaniu kapeli rodziny Dudków, ze zbiorów Fundacji "Muzyka Odnaleziona" (nagranie autorstwa prof. Andrzeja Bieńkowskiego).

Kocha przyrodę i muzykę. Swoje obie pasje połączył, pracując w Lasach Państwowych, a jednocześnie grając, pisząc muzykę i teksty do swoich utworów. Występuje na scenie, gra też na imprezach okolicznościowych. Jego utwory są zarówno ogólniejszej natury, jak też wiążą się z lasem i szeroko pojętą przyrodą. Gdy dzieci podrosły, jeden z synów zaczął ojca wspomagać w nagrywaniu teledysków. O muzyce, lesie i życiu w programie opowiadał Wojciech Tutka, kierownik Ośrodka Edukacji Ekologicznej "Lasy Janowskie".

Populacja wilków w polskich lasach wzrasta, a nawet zwierzęta te coraz mniej boją się człowieka, poszukując nowych obszarów do swego bytowania. W Lasach Janowskich występuje około 30 osobników wilków. Ten ssak z rodziny psowatych jest drapieżnikiem, zapewniającym sobie pożywienie przez polowanie na inne zwierzęta, głównie zwierzynę płową, spośród której najchętniej poluje na jelenie. Wilki żyją w rodzinnych stadach (watahach), których liczebność kształtuje się od 3-5 do nawet 10-12 osobników. Watahy niekiedy łączą siły w celu zdobywania pożywienia, jednak życie prowadzą osobno, zaznaczając swój konkretny obszar - jest więc wilk zwierzęciem terytorialnym. 
Przypadki groźne dla człowieka i zwierząt domowych (np. psów), o których ostatnio słyszy się w Polsce, wiążą się ze wzrostem populacji wilków oraz z faktem, że człowiek - nie polując na wilki z racji ochrony - przestaje być kimś groźnym dla tego drapieżnika, czym w jakiejś części można tłumaczyć jego zbliżanie się do siedzib ludzkich. Specjaliści jednak twierdzą, że samo spotkanie wilka z człowiekiem, o ile zachowamy spokój i odpowiednio się oddalimy, nie jest groźne. Jeżeli dochodzi do sytuacji zagrożenia, to dotyczy to zazwyczaj wilków - osobników chorych. 
W programie staramy się wyjaśnić niektóre aspekty życia drapieżnika, próbując w ten sposób zrozumieć jego zachowanie. O wilkach w ogóle, jak i o populacji wilków, bytujących w Lasach Janowskich mówi Tomasz Kuchciak, leśniczy Leśnictwa Momoty w Nadleśnictwie Janów Lubelski.

W tym roku, w stulecie restytucji żubra w Europie, kończy się czteroletni projekt „Kompleksowa ochrona żubra w Polsce”. Jednym z jego elementów było wsiedlenie stada żubrów w Lasach Janowskich. Pomysłodawczyni i główna specjalistka w tej dziedzinie, prof. Wanda Olech z SGGW przypomniała niedawno, że działaniami ochrony czynnej objęto 90% populacji żubra w Polsce. Dzięki temu populacja żubra dynamicznie się rozwija.

Projekt był realizowany w 8 województwach. Objął też 6 kluczowych zagród hodowlanych. Ochroną objęte zostały istniejące wolne populacje żubra – białowieska, knyszyńska, borecka, bieszczadzka, augustowska oraz ta żyjąca na poligonie drawskim. - W ramach projektu miały miejsce dwie introdukcje żubra; jedna w Puszczy Rominckiej (Nadleśnictwo Gołdap), druga zaś w Nadleśnictwie Janów Lubelski (RDLP w Lublinie). Budowane są dwie zagrody hodowlane; w Nadleśnictwie Dwukoły (RDLP w Olsztynie) oraz w Nadleśnictwie Supraśl (RDLP w Białymstoku) – podkreślała  prof. W. Olech.  

Obecność żubra w lasach ma pozytywny wpływ na bioróżnorodność. -  Jest on gatunkiem pełniącym rolę swoistego parasola, stąd też  ochrona  żubra powoduje ochronę całego spektrum różnorodności biologicznej – wyjaśniała już wielokrotnie prof. W. Olech. Żubr jest gatunkiem, który wyszedł z zagrożenia. Profesor Olech przedstawiła konkretne dane:  - Obecnie mamy populację 200 razy większą niż 100 lat temu. [inf. M. Kołodziejczyk, RDLP Lublin]

O żubrach, bytujących w Lasach Janowskich w programie opowiadał Bartłomiej Kosiarski, zastępca nadleśniczego w Nadleśnictwie Janów Lubelski.

Zanim z nasionka urośnie drzewo i cały las, osiągając wiek dojrzały, upływa wiele lat. W tym czasie drzewostan przechodzi różne fazy rozwoju, podczas których cały czas trwa praca leśników - hodowców, a przynajmniej (o ile w danym roku nic nie trzeba zrobić) niemal codzienna obserwacja.

Możemy mówić o sadzeniu lasu w sposób dwojaki: naturalny (samoistny wysiew nasion, czyli tzw. odnowienie naturalne) lub sztuczny, czyli poprzez obsadzanie wybranych obszarów sadzonkami drzew, wyprodukowanymi w szkółkach leśnych. Etapy (fazy) rozwoju drzewostanu to: uprawa leśna (sztuczna), nalot (naturalna), młodnik (drzewa w wieku od 20 do 25 lat), tyczkowina (25-35 lat), drągowina (35-50 lat), drzewostan dojrzewający (50-80 lat), drzewostan dojrzały (80-100 lat), starodrzew (ponad 100 lat). Czym charakteryzują się poszczególne etapy rozwoju drzewostanu - podczas spaceru od szkółki leśnej przez poszczególne obszary aż do drzew ponad stuletnich, w programie wyjaśniał Leszek Michalec, nadleśniczy Nadleśnictwa Międzyrzec.

Nadleśnictwo Międzyrzec może poszczycić się różnorodnością gatunkową drzewostanu, zarówno wśród drzew iglastych, jak i liściastych. Oprócz tego, są też kompleksy leśne, które należą do bardzo interesujących obiektów przyrody. Wśród nich wyróżnić można dęby pomnikowe w leśnictwie Sitno, noszące imię prof. Leona Hryniewieckiego, usytuowane na rozstaju dróg, będące też częścią ścieżki rowerowej, biegnącej przez Nadleśnictwo.

Bardzo intrygującym i zupełnie dzikim, czyli takim, na którym nie prowadzona jest żadna gospodarka leśna, jest obszar boru bagiennego w leśnictwie Sokule. Jest to siedlisko przyrodnicze o znaczeniu priorytetowym, między innymi z powodu licznych tam populacji roślin chronionych, jak np. rosiczka owadożerna czy bagno. Drzewostan modrzewiowy zaś znajduje się w leśnictwie Żelizna i chociaż modrzew jest gatunkiem przeważnie górskim, na terenie Lubelszczyzny ma się dobrze.

O wymienionych i innych ciekawostkach przyrodniczych z Nadleśnictwa Międzyrzec w programie mówili: Jacek Pawlikowski,  inżynier nadzoru Nadleśnictwa Międzyrzec, Dariusz Czerkies, leśniczy leśnictwa Sokule oraz Piotr Kowalczuk, zastępca nadleśniczego Nadleśnictwie Międzyrzec.

O Planie Urządzenia Lasu, rozmowa druga.

Poza przepisami ogólnymi, jak np. Ustawa o lasach, działalność nadleśnictw w Lasach Państwowych opiera się na dokumencie głównym, jakim jest Plan Urządzenia Lasu (PUL). Przygotowywany jest on na okres 10 lat. Opisuje nie tylko stan lasu, ale też wskazuje kierunki rozwoju nie tylko gospodarczego, ale jako całego złożonego organizmu. Niektóre aspekty PUL określa szczegółowo, w innych wyznacza kierunki, dając możliwość i zobowiązując leśników do reagowania na bieżące sytuacje. I rzecz istotna dla nas wszystkich, już na etapie przygotowywania Planu Urządzenia Lasu społeczeństwo może wnosić swoje uwagi i propozycje. Jak zatem powstaje ten dokument i jaka może być i jest w nim rola czynnika społecznego, w drugiej części programu na temat Planu Urządzenia Lasu, mówią: Piotr Kowalczuk, zastępca nadleśniczego Nadleśnictwa Międzyrzec oraz Paweł Strawa, kierownik Pracowni Urządzeniowej 2 w Biurze Urządzenia Lasu i Geodezji Leśnej w Lublinie. 

Poza przepisami ogólnymi, jak np. Ustawa o lasach, działalność nadleśnictw w Lasach Państwowych opiera się na dokumencie głównym, jakim jest Plan Urządzenia Lasu (PUL). Przygotowywany jest on na okres 10 lat. Opisuje nie tylko stan lasu, ale też wskazuje kierunki rozwoju nie tylko gospodarczego, ale jako całego złożonego organizmu. Niektóre aspekty PUL określa szczegółowo, w innych wyznacza kierunki, dając możliwość i zobowiązując leśników do reagowania na bieżące sytuacje. I rzecz istotna dla nas wszystkich, już na etapie przygotowywania Planu Urządzenia Lasu społeczeństwo może wnosić swoje uwagi i propozycje. Jak zatem powstaje ten dokument i jaka może być i jest w nim rola czynnika społecznego, w programie mówią: Piotr Kowalczuk, zastępca nadleśniczego Nadleśnictwa Międzyrzec oraz Paweł Strawa, kierownik Pracowni Urządzeniowej 2 w Biurze Urządzenia Lasu i Geodezji Leśnej w Lublinie.

Wyłączone Drzewostany Nasienne to specjalistyczne uprawy danego gatunku drzew, które służą pozyskaniu materiału nasiennego. Jak najlepszego i wyselekcjonowanego. Aby obszar lasu mógł zostać takim źródłem nasion, musi przejść odpowiednią procedurę kwalifikacyjną, której finałem jest zatwierdzenie go przez dyrektora generalnego Lasów Państwowych. Nadleśnictwa zazwyczaj mają własne WDN, bowiem chodzi o zachowanie cech charakterystycznych dla danego siedliska oraz cech genetycznych nasion, niejako przypisanych zarówno gatunkowi drzew, jak i całemu środowisku, w którym sadzonki potem wzrastają. Na terenie WDN nie prowadzi się wycinki gospodarczej, co najwyżej pielęgnacyjną, która np. uwalnia główny gatunek od "konkurentów" roślinnych lub umożliwia lepszy dostęp do światła naturalnego. To właśnie w kompleksach Wyłączonego Drzewostanu Nasiennego zbierane są nasiona, które - jak np. w przypadku sosny - są wyłuszczane, a następnie magazynowane. Używane są do odnowień lub zalesień sztucznych, niekiedy też służą nadleśnictwom sąsiednim. Z punktu widzenia użytkowników lasu, Wyłączone Drzewostany Nasienne są niedostępne, a o zakazie wstępu do nich mówią dwojakie oznaczenia, nie zawsze występujące razem, tj. pasy (żółte lub zielone z literą "N") pomalowane na drzewach lub też tablice informacyjne.
O Wyłączonych Drzewostanach Nasiennych w programie mówili: Przemysław Szczapaniuk, specjalista Służby Leśnej i Piotr Kowalczuk, zastępca nadleśniczego Nadleśnictwa Międzyrzec. 

O bocianie czarnym, który choćby ze względu na miejsca gniazdowania i żerowania, od bociana białego różni się nie tylko kolorem. O krasce, której populacja w Polsce ma się dobrze, ale generalnie nie jest to ptak często występujący, więc przez to również ciekawy. O kilku innych gatunkach ptaków, o ich ochronie oraz o tych, które lubi najbardziej - w programie opowiadał Jarosław Myslak, leśniczy Leśnictwa Serwin w Nadleśnictwie Biała Podlaska, zamiłowany ornitolog.