O wystawie "Projektant. Wojciech Jastrzębowski (1884-1963)", czynnej do 19 maja br., prezentującej twórczość projektanta m.in. mebli, wnętrz, monet, rektora warszawskiej ASP oraz o warsztatach dla dzieci (ścieżka edukacyjna projektowania), będących jednym z wydarzeń wokół wystawy, w programie mówiły: Joanna Kania, historyk sztuki, kuratorka ekspozycji oraz Jacqueline Horodyńska, pracownik Muzeum, doktorantka  IS PAN, prowadząca wspomniane warsztaty dla dzieci.

Jerzy Kozarzewski, poeta, żołnierz Narodowych Sił Zbrojnych (NSZ) w czasie II św., po tzw. wyzwoleniu został skazany na śmierć przez władze komunistyczne. Jego żona, Magdalena zwróciła się do Juliana Tuwima, czy nie zechciałby interweniować u władz najwyższych, aby ocalić życie męża i kilku innych skazanych. Autor „Kwiatów polskich” zachwycił się przejmującym wierszem J. Kozarzewskiego i ani chwili nie wahał się, że trzeba ratować młodego poetę. Bolesław Bierut w drodze łaski zmienił karę śmierci na więzienie.

Magdalena z Bojanowskich (1919-2012) byłą córką Jerzego, muzyka i Ireny z Hamanów, powiązana rodzinnie z Wernerami, Norblinami, Schuchami i innymi rodzinami burżuazji warszawskiej. Jerzy Kozarzewski (1913-1996) był synem Zbigniewa i Janiny z Łempickich, wnukiem Marii z Marchwickich Kozarzewskiej, jak również wnukiem Marii z Norwidów Łempickiej.

Magdalena wspominała swój ślub z Jerzym (którego udzielił im ks. J. Zieja): W 1943 roku z domu Wujostwa [chodzi o Stefanię z Hamanów i Stanisława Schuchów] wyszłam za mąż za Jerzego Kozarzewskiego, ogarnięta ich ogromną miłością na równi z synami. Jednym z gości weselnych był 88-letni Ludwik Solski (…). W zebranym wtedy rodzinno-przyjacielskim kręgu tyle było ciepła, serdeczności, nadziei, że dzień ten pozostał w pamięci jak wyjęty z okupacyjnej rzeczywistości. Stół przygotowany do przyjęcia weselnego ubrany był kwiatami przez Ciotkę, która z drobnych kwiatów i liści ułożyła kontur granic Polski, obejmujący już te ziemie, o jakich się wówczas mówiło.

Skoro w tym domu, mającym także korzenie „obce”, w którym patriotyzm polski był na porządku dziennym, nie dziwił fakt, iż spowiednik wskazał Jerzemu Magdalenę, jako dziewczynę wartą uwagi.

Jerzy Kozarzewski urodził się w Trawnikach Lubelskich. Matka była nauczycielką, ojciec chemikiem. Dzieciństwo spędził w Piotrkowie Trybunalskim, studiował w Szkole Głównej Handlowej. Podjął pracę w Zakładach Wydawniczych M. Arct, a od 1938 w Zakładach Zbrojeniowych w Stalowej Woli. Był działaczem ONR oraz członkiem Organizacji Polskiej.

We wrześniu 1939 dostał się do niewoli radzieckiej. Samotnie uciekł z transportu. Wstąpił do konspiracyjnego Związku Jaszczurczego, a następnie Narodowych Sił Zbrojnych. Działał w Piotrkowie. W 1941 - ścigany przez Gestapo - został przeniesiony na teren województwa krakowskiego. W 1942 roku przeniósł się do Warszawy. Po powstaniu warszawskim został z żoną umieszczony w obozie przejściowym w Pruszkowie, a następnie trafił do Oświęcimia, a potem do Mauthausen.

Po wojnie wrócił do Polski i wszedł ponownie do struktur konspiracyjnych NSZ. Aresztowany w październiku 1945, dnia 6 sierpnia 1946 po pokazowym procesie otrzymał wyrok skazujący na podwójną karę śmierci. Wtedy właśnie, po rozmowie z Magdaleną Kozarzewską i przeczytaniu wiersza „Egzekucja”, Tuwim interweniował u Bieruta; Kozarzewski z więzienia wyszedł w 1956 roku.  

Po odbyciu kary zamieszkał w Nysie, pracując najpierw w szpitalu, ale niemal od razu zaczął udzielać się społecznie, m.in.  pełnił obowiązki przewodniczącego prezydium Komitetu Rodzicielskiego w Liceum Ogólnokształcącym Carolinum, a w 1957 stworzył Ognisko Muzyczne. Przygotowywał do adaptacji zabytkowe kolegium św. Anny przy Rynku Solnym na Szkołę Muzyczną. Ale jednak w 1962 roku został zdjęty ze stanowiska i przeniesiony do pracy w inwestycjach miejskich.

Już w latach 30. XX wieku pisał wiersze. Nie wprost przecież, ale nawiązywały one do Romantyzmu, który stanowił dla niego inspirację. Co ciekawe, nie Norwida stawiał na pierwszym miejscu – choć był prawnukiem jego brata, Ksawerego Norwida – ale lubił twórczość Słowackiego. Pisał dla żony, rodziny, z własnej potrzeby. Pisał także w okresie wojny i o wojnie… Dopiero w 1992 wydał pierwszy tomik wierszy „Dar codzienności”, a po jego śmierci zostały odnalezione i wydane w tomiku „Późne żniwo” utwory z okresu wojny i uwięzienia. Spuścizną poetycką Jerzego Kozarzewskiego zajęła się dr Magdalena Woźniewska-Działak, opracowując publikację Szukam cię nieustannie. Wiersze wybrane, wydaną przez Muzeum Cypriana Norwida w Dębinkach.  

W niedzielę 14 kwietnia br. w Muzeum C. Norwida w Dębinkach (pow. wyszkowski, gm. Zabrodzie) odbyło się spotkanie wieczorne poświęcone Jerzemu Kozarzewskiemu. W relacji z tego wieczoru w programie występują: dr Magdalena Woźniewska-Działak, literaturoznawca z UKSW w Warszawie, córka Jerzego i Magdaleny Kozarzewskich, Anna Kozarzewska-Bigazzi, syn Marcin Kozarzewski oraz Jacenty Matysiak, dyrektor Muzeum Cypriana Norwida w Dębinkach. Na fortepianie grała druga córka J. M. Kozarzewskich, Maria Kozarzewska-Sterczyńska, pianistka i wykładowca Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, a na wiolonczeli – Marcin Zdunik. Fragmenty poezji Jerzego Kozarzewskiego czytał Marcin Kwaśny.

-------------------

Lit.:

- J. Kozarzewski, Szukam cię nieustannie. Wiersze wybrane, red. M. Woźniewska-Działak, Dębinki 2024, s. 8, 120;

- S. Werner, Korzenie. Sławni i bliscy z rodziny Wernerów oraz rodzin skoligaconych: Norblinów, Schuchów, Malczów, Fukierów, Meisnerów..., Warszawa 2002, s. 255, 256;

- M. Kozarzewska, Dla Jadwigi [w:] "Teksty Drugie" nr 4, Warszawa 2005, s. 215 i 216.

„Opowiedz mi, proszę. Chcę usłyszeć o Twojej SADYBIE..." - w „Sekretach Mazowsza", w każdy piątek o godz. 13.30 o warszawskiej Sadybie opowiadają jej obecni lub niegdysiejsi mieszkańcy: ci, którzy się tam urodzili, ci, którzy ją bezgranicznie pokochali, ci, którzy tylko na niej szczęśliwie żyją, ale i ci, którzy bezustannie dla niej pracują. Obchodami 100-lecia Sadyby koordynuje Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Miasto Ogród Sadyba, a medialnie patronuje mu Radio dla Ciebie. I choć oficjalne uroczystości i jubileusz już się zakończyły, kontynuujemy nasz cykl.

O projekcie „7 cudów Mokotowa. Nasze Niematerialne Dziedzictwo” typu oral history, w którym nagrywane są relacje – wspomnienia mieszkańców Sadyby, na temat Jeziorka Czerniakowskiego, opowiadała Małgorzata Karolina Piekarska, historyk sztuki, dziennikarka, kierownik Działu Zbiorów Muzeum Niepodległości w Warszawie. Projekt jest przygotowywany w ramach działań Biblioteki Publicznej im. Z. Łazarskiego w Dzielnicy Mokotów Miasta Stołecznego Warszawy.

O tradycji święcenia i wytwarzania palm wielkanocnych na Mazowszu, ale w kontekście również obyczajów z innych części Polski, w programie mówiła Małgorzata Jaszczołt, kierownik Działu Programowego Narodowego Instytutu Kultury i Dziedzictwa Wsi w Warszawie.

O powitanie wiosny z latawcami (21.03.), o koncercie wielkanocnym z Kapelą Niwińskich, o palmach wielkanocnych (24.03), jak też o bieżących wystawach oraz o urodzinach królowej Bony, czyli o bogatym programie działalności Muzeum w najbliższym czasie, w programie mówiła Eliza Czapska, dyrektor Muzeum - Zamek Zbrojownia w Liwie. 

Klatka schodowa to takie miejsce, w którym spotykają się różni ludzie: właściciele budynku czy kamienicy, mieszkańcy (właściciele mieszkań lub je wynajmujący), goście, przychodzący do mieszkańców, ale i - a mówimy o okresie głównie drugiej połowy XIX i I połowy XX wieku - obsługa: służba, listonosze i inni. Ludzie ci jednak nie zawsze widywali się na jednej klatce schodowej, bo zazwyczaj były one dwie. Pierwsza - główna, elegancka, z wystrojem robionym na zamówienie właściciela lub ze znormalizowanych projektów; to ta klatka, w której była także winda. Druga zaś - nazywana często kuchenną - mieściła się w oficynie, wejście do niej zazwyczaj było od strony podwórza. Całość jednak stanowiła przemyślany plan ludzkich "podróży" po dawnych kamienicach warszawskich. O pewnego rodzaju fenomenie, atmosferze i pięknie klatek schodowych w kamienicach warszawskich, w programie mówił Adrian Sobieszczański, licencjonowany przewodnik po Warszawie - Warszawski Przewodnik.   

O wchłanianiu tradycji kurpiowskiej od dzieciństwa po życie dorosłego człowieka opowiada Mirosław Grzyb, prezes Związku Kurpiów, mieszkaniec Kadzidła na Kurpiach Zielonych. 

Stowarzyszenie Historyków Sztuki istnieje od 1934 roku. Wyraźny ślad na jego działalności odcisnął prof. Stanisław Lorentz, którego zasługą był fakt, że Stowarzyszenie zajmuje Kamienicę Fukierów w Warszawie. Spotkania historyków sztuki, konferencje naukowe, ale i wykłady, prelekcje, gawędy otwarte dla wszystkich (najbliższe 19 i 26 marca) - to tylko niektóre działania SHS. Jest też biblioteka i nowość: własny kanał na You Tube. O historii i bieżącej działalności Stowarzyszenia Historyków Sztuki, jak też o zmarłej w grudniu ubiegłego roku prof. dr hab. Marii Kałamajskiej-Saeed (1941-2023), badaczką polskich świątyń na Kresach, szczególnie na Wileńszczyźnie i Grodzieńszczyźnie, autorce monografii obrazu Matki Boskiej Ostrobramskiej w Wilnie, z prof. dr hab. Anną Sylwią Czyż, prezesem Stowarzyszenia Historyków Sztuki rozmawiał Piotr Łoś

(Gość programu, dr hab. Anna Sylwia Czyż, prof. UKSW w Warszawie, już po nagraniu audycji otrzymała informację o nadaniu Jej tytułu Profesora, przyznanego decyzją Prezydenta RP. Serdecznie gratulujemy!) 

Koło Gospodyń Wiejskich we wsi Zalas (gm. Łyse, pow. ostrołęcki) powraca do tradycji kurpiowskich. Wprawdzie istnieje od 4 lat, ale właśnie w ostatnim okresie coraz częściej prowadzi różne działania wokół tradycji kultury Kurpi Zielonych. Jednym z nich jest uczestnictwo w warsztatach plecenia palm wielkanocnych z bibuły (która już wiele lat temu stała się głównym materiałem twórczym, z tej racji, że wcześniej używane rośliny naturalne obecnie często są pod ochroną), które odbędą się w sobotę 16 marca o godz. 15 w Służewskim Domu Kultury w Warszawie. Poza paniami z KGW Zalas, wystąpi też zespół ludowy „Puszcza Zielona”, prowadząc drugą część warsztatów – naukę tańców i pieśni kurpiowskich. O tym wydarzeniu, ale i swojej pasji do kultury kurpiowskiej w programie mówiła Agnieszka Krawczyk z Koła Gospodyń Wiejskich w Zalasie oraz członkini zespołu „Puszcza Zielona”, pochodząca rodzinnie ze wsi Chudek (gm. Kadzidło), z tytułu małżeństwa – synowa Zofii Krawczyk, wybitnej twórczyni ludowej kurpiowskiej, znanej z robienia pięknych palm wielkanocnych i w ogóle rękodzieła artystycznego.