Mają już za sobą około 40 spacerów. Odwiedzają różne miejsca - parki, muzea, skwery, wszystkie te punkty stolicy i jej okolic, które są interesujące lub w danym momencie wiąże się z nimi jakaś rocznica czy wydarzenie. Można je spotkać na wernisażach wystaw lub tak po prostu "z wizytą u...", jak np. w Muzeum Anny i Jarosława Iwaszkiewiczów w Stawisku, a wcześniej np. w Muzeum Marii Dąbrowskiej. W tych spacerach ważne są dla nich wątki kobiece, ale do grupy czasami dołączają również panowie. Zawsze jednak ubrane są w stroje z konkretnej, wybranej epoki historycznej, które szyja same lub też zamawiają u specjalistów - krawców, zajmujących się szyciem ubiorów, zgodnie z ich wszelkimi cechami historycznymi. Oprócz sukien, fartuchów, peleryn, płaszczy itd., mają starannie dobrane liczne dodatki: nakrycia głowy, torebki, parasolki; buty też muszą odpowiadać prawdzie historycznej. Wzbudzają podziw, zachwyt przechodniów, ale spacerują przede wszystkim dla siebie - z pasji i umiłowania do historii i poczucia się choć na chwilę jakby się było w innej epoce. Tak na prawdę, to jest w tym ogromna praca, bo przecież trzeba znać historię, starodawne katalogi modowe i umieć się w tych historycznych strojach poruszać. Poza wartościami estetycznymi - bo przecież to piękny widok, gdy po salach muzeum, po parku czy Krakowskim Przedmieściem przechodzi kolorowa grupa uśmiechniętych pań, jakby żywcem wziętych z filmu kostiumowego, to jednak dzięki tym spacerom wszyscy uczymy się historii w sposób praktyczny, "namacalny".

O działalności grupy pasjonatów, znanej pod nazwą Spacery Pań Warszawskich, w programie mówiły ich inicjatorki i uczestniczki, pp. Zuzanna Grudzińska, Gabriela Krysińska i Katarzyna Wodarska-Ogidel, natomiast dodajmy, iż p. Wanda Kułakowska-Grudzień (nieobecna w studiu) należy do ścisłego grona ww. inicjatorek Spacerów.

Na spacer po wystawach stałych w Muzeum Historycznym w Legionowie, zapraszają m.in. prof. dr hab. Jacek E. Szczepański, dyrektor placówki oraz Wawrzyniec Orliński, kustosz - kierownik Działu Archeologii oraz Katarzyna Ziułkowska-Karnicka, adiunkt w Dziale Edukacji i Projektów.

„Magia spotkania” to wystawa prac rzeźbiarskich Łukasza M. Krupskiego, prezentowana wokół kościoła św. Aleksandra na Placu Trzech Krzyży w Warszawie oraz w jednym z sąsiednich budynków biurowo-handlowych. O ekspozycji (czynnej do 10 października 2024 roku), w części drugiej rozmowy, mówił Łukasz M. Krupski, artysta rzeźbiarz.  

Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, jest przed obroną dysertacji doktorskiej, napisanej pod kierunkiem prof. dr hab. Macieja Aleksandrowicza. Rzeźbi od lat szkolnych, a na jego twórczość przemożny wpływ miał dom rodzinny, w którym sztuka była stale obecna. Nie bez znaczenia są też korzenie, związane z dziejami rodziny von Mecków i rosyjskiego kompozytora, Piotra Czajkowskiego. W dojrzałej już twórczości artysty, nawiązującej myślowo i wprost (portret rzeźbiarski) do poezji oraz postaci Cypriana Kamila Norwida, niemałe znaczenie ma fakt, iż jest wnukiem prof. dr hab. Jadwigi Puzyniny, badaczki języka czwartego z polskich romantyków. Zainteresowania artystyczne rzeźbiarza wiążą się także z osobistą tragedią, a mianowicie utratą ojca, śp. Janusza Krupskiego, historyka, opozycjonisty, wydawcy, urzędnika państwowego, który 10 kwietnia 2010 roku zginął w katastrofie smoleńskiej. Przeszłość go ukształtowała, ale jak sam podkreśla – jest na wskroś artystą współczesnym, szukającym w historii oraz wierze odpowiedzi na podstawowe pytania, nurtujące współczesnego człowieka.  

Pewnego rodzaju podsumowaniem dotychczasowej drogi artystycznej jest wystawa jego prac pt. „Magia spotkania”, prezentowana wokół kościoła św. Aleksandra na Placu Trzech Krzyży w Warszawie oraz w jednym z sąsiednich budynków biurowo-handlowych. O tej ekspozycji (czynnej do 10 października 2024 roku), o inspiracjach, wartościach i ich wyrażaniu w twórczości własnej, w programie mówił Łukasz M. Krupski, artysta rzeźbiarz.  

Chrzęsne to jedno z najciekawszych miejsc powiatu wołomińskiego, a z punktu widzenia polskiego impresjonizmu – mekka artystów malarzy i ich przyjaciół. A wystarczyło, że w dziejach majątku i pałacu w Chrzęsnem pojawili się trzej malarze: Miłosz Kotarbiński, Stanisław Maszyński i ten najważniejszy – młody Władysław Podkowiński. Jego dwukrotny pobyt w Chrzęsnem pod koniec XIX wieku zaowocował kilkoma bardzo wybitnymi pracami olejnymi, wśród których ta najsławniejsza to „Szał  uniesień”, ale i „Łubin w słońcu”, „W ogrodzie” czy „Mokra Wieś”.

Dziś ten najstarszy, bo powstały w 1635 roku – zabytek dawnego powiatu radzymińskiego to powiatowa instytucja kultury, nawiązująca w swej działalności do tej artystycznej przeszłości.

Tradycją Chrzęsnego są warsztaty, plenery i wystawy, zarówno w dziedzinie ceramiki, jak i malarstwa sztalugowego. Odbywają się tam też piękne, klimatyczne koncerty słowno-muzyczne, nawiązujące do najlepszych tradycji polskiego dworu. Jak co roku, Pałac w Chrzęsnem na okres wakacyjny przygotowuje wiele atrakcji, o których w programie mówiły: Magdalena Roguska, szefowa placówki i Adrianna Chmielewska.

Więcej o wakacyjnych propozycjach Pałacu w Chrzęsnem – kliknij w ten link

Krzemienna siekierka, pochodząca z epoki neolitu (inaczej młodszego kamienia, poprzedzającego epokę brązu), znaleziona w prywatnym ogrodzie w Józefowie (gm. Nieporęt, pow. legionowski) podczas rozsypywania nowej ziemi, a oddana do rąk fachowców, przez Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, została przekazana do zbiorów Muzeum Historycznego w Legionowie. Fakt, że artefakt znalazł się w rękach służby konserwatorskiej należy uznać za wzorcowy. Gospodarze działki bowiem, na której siekierkę odnaleziono, spełnili swój obywatelski obowiązek (stosując się też do przepisów prawa, mówiących o tym, że takie znalezisko jest własnością państwową), a ponadto uratowali przedmiot, który posłuży badaniom naukowym, które przyczynią się do dalszego wyjaśniania i opisu życia człowieka na obszarze Mazowsza sprzed 4 tys. lat p.n.e.

O losie zabytkowej siekierki, o znaczeniu tego znaleziska, jak też o archeologii z punktu widzenia ochrony zabytków oraz o stałej wystawie archeologicznej w legionowskiej placówce, w programie mówili: Marcin Dawidowicz, Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków, dr hab. Jacek E. Szczepański, historyk, dyrektor Muzeum Historycznego w Legionowie, Wawrzyniec Orliński, archeolog, kierownik Działu Archeologii w ww. Muzeum oraz Anna Szczepłek, zastępca prezydenta Legionowa.

O wydarzeniach rocznicowych, związanych z 80-leciem rozpoczęcia i upadku Akcji "Burza" we Lwowie w 1944 roku, o losach oficerów i żołnierzy Armii Krajowej ze Lwowa, jak też o braciach Siemaszkach - uczestnikach tejże Akcji w Wilnie ("Swojak", "Długi" i "Dłuższy" - bracia Siemaszkowie w wileńskiej Armii Krajowej; "Dom Spotkań z Historią, 10 lipca br.), w programie mówili: Stanisława Stańczyk-Wojciechowicz, wiceprezes Oddziału Warszawskiego Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich oraz Tomasz Kuba Kozłowski z "Domu Spotkań z Historią", popularyzator wiedzy nt. Kresów.

O dziejach żyrardowskich zakładów lniarskich - od ich powstania aż po upadek, w programie mówiła Maria Badeńska-Stapp z Narodowego Instytutu Dziedzictwa.

Halina Pajka (ur. 1950, z domu Prusaczyk z Tatar) jest kolejnym pokoleniem twórczyń rękodzieła kurpiowskiego – wraz z bratową Elżbietą Prusaczykową i przyjaciółką Czesławą ze Staśkiewiczów Kaczyńską, jest damą kurpiowskiej wycinanki. Laureatka wielu nagród, wyróżnień i odznaczeń, z których ogromną symboliczną wagę ma  brązowy medal Zasłużony dla Kultury Polskiej „Gloria Artis”. Artyści ludowi w Polsce zazwyczaj najbardziej czekają na Nagrodę Oskara Kolberga – to prestiż i potwierdzenie u fachowców najwyższego kunsztu i artyzmu. Dzięki wnioskowi, złożonemu przez Muzeum Kultury Kurpiowskiej w Ostrołęce, Halina Pajka została laureatką tej Nagrody; Jury nie miało najmniejszych wątpliwości, że jest jej ona należna.

Uroczystość wręczenia Nagród im. Oskara Kolberga odbędzie się w Warszawie, na Zamku Królewskim, dnia 12 września. A tymczasem, o ojcu, współzałożycielu Spółdzielni „Kurpianka” w Kadzidle, o mamie Stanisławie z domu Sucheckiej, jak też o Czesławie Konopkównie, która nie tylko kurpiowską wieś Tatary, ale całą Kurpiowszczyznę rozsławiła w Polsce i na świecie. Wspomnienia z pracy na roli i o braku światła, jak też o szparogach czy szlabanie. Wspomnienia z dzieciństwa i z dorosłego życia twórczyni ludowej. Gość programu, Halina Pajka – wraz z Elżbietą Piskorz-Branekovą, etnografką – jest jedną z dwóch z Mazowsza laureatką tegorocznej (2024) Nagrody im. Oskara Kolberga.  

O wystroju wnętrz, umeblowaniu i dziełach sztuki, obecnych w życiu mieszkańców secesyjnych kamienic w Polsce, na przykładzie zbiorów Muzeum Mazowieckiego w Płocku, w programie mówili jego pracownicy, m.in. Barbara Rydzewska i dr Michał Burdziński (ob. Muzeum Śląskie w Katowicach).