Dr Andrzej Chojnacki z Muzeum Regionalnego w Siedlcach o gen. Teodorze Szydłowskim i jego ojcu. 

O mogile – pomniku powstańców styczniowych (1863), biorących udział w potyczce pod Kątami Czernickimi i Boruczą, jak też o sójce mazowieckiej, czyli o lokalnych nośnikach tradycji, w programie mówiły panie z Koła Gospodyń Wiejskich w Boruczy: Henryka Sycik, Maria Górska, Hanna Piechocka i Ewa Szczęsna.

O swoim miejscu na Ziemi, czyli o Sadybie i Szkole Podstawowej nr 115 opowiada Katarzyna Maziarczyk, nauczycielka, wicedyrektor placówki. 

W Bibliotece im. Zygmunta Rumla przy ul. J. Meissnera 5 na Pradze Południe w Warszawie, 19 stycznia br. odbędzie się wernisaż wystawy „Uzbekistanu wczoraj i dziś. W 175. rocznicę urodzin Leona Barszczewskiego". Leon Barszczewski był polskim topografem, geologiem, podróżnikiem, dokumentalistą kultury ludów Azji Środkowej, pułkownikiem armii rosyjskiej, wraz z córką Jadwigą Michałowską założycielem Żeńskiej Szkoły Handlowej w Siedlcach.

Wystawa prezentuje pamiątki z prywatnych zbiorów, związane z postacią i badaniami etnograficznymi Leona Barszczewskiego (w formie eksponatów oraz tablic opisowych), jak też współczesne rękodzieło uzbeckie, które można nabyć na wielu straganach i na wsiach Uzbekistanu. Ekspozycja czynna będzie do końca lutego w godzinach otwarcia Biblioteki, tj. od poniedziałku do piątku w godz. 10-19 oraz w sobotę w godz. 10-15.

O wystawie, jak i o samym Leonie Barszczewskim w programie mówił Igor Strojecki, autor ekspozycji, a rodzinnie – prawnuk podróżnika.

„Opowiedz mi, proszę. Chcę usłyszeć o Twojej SADYBIE..." - w „Sekretach Mazowsza", w każdy piątek o godz. 13.30 o warszawskiej Sadybie opowiadają jej obecni lub niegdysiejsi mieszkańcy: ci, którzy się tam urodzili, ci, którzy ją bezgranicznie pokochali, ci, którzy tylko na niej szczęśliwie żyją, ale i ci, którzy bezustannie dla niej pracują. Obchodami 100-lecia Sadyby koordynuje Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Miasto Ogród Sadyba, a medialnie patronuje mu Radio dla Ciebie.

Zawsze, gdy Sławę pytano – “Czemu Pani ratowała Żydów” odpowiadała: Ja? Żydów? Nie, ja nie ratowałam Żydów, ja ratowałam ludzi, przyjaciół, znajomych. Historia Sławy ze Skolskich i Izydora Wołosiańskich, którzy w kresowym Drohobyczu podczas okupacji niemieckiej uratowali w piwnicy w swoim domu, grupę 39 Polaków narodowości żydowskiej, była inspiracją dla ich wnuków i prawnuków, aby kontynuować działalność pomocniczą, nakierowaną na dobro człowieka. Niezależnie od jego pochodzenia społecznego, kulturowego i wyznaniowego. A że rodzina Wołosiańskich w przedwojennym Drohobyczu czy we Lwowie żyła w wielokulturowym środowisku, założyciele Fundacji Humanosh swoją pracę społeczną ukierunkowali na uchodźców: m.in. z Tybetu, z Białorusi czy Ukrainy. Jeszcze Sława Wołosiańska myślała, aby zamieszkać na Sadybie, a tę myśl podjęła jej wnuczka, Katarzyna Skopiec, kulturoznawca, animator kultury, menadżer, która w programie opowiedziała historię dziadków, jak też przybliżyła współczesną aktywność Fundacji Humanosh, mieszczącej się przy ul. Gołkowskiej. 

Maryla Ścibor-Marchocka o swoim domu rodzinnym we wsi Wysychy k. Niegowa i rodzicach, którzy go stworzyli: Stanisławie i Zbigniewie Ścibor-Marchockich. 

„Opowiedz mi, proszę. Chcę usłyszeć o Twojej SADYBIE..." - w „Sekretach Mazowsza", w każdy piątek o godz. 13.30 o warszawskiej Sadybie opowiadają jej obecni lub niegdysiejsi mieszkańcy: ci, którzy się tam urodzili, ci, którzy ją bezgranicznie pokochali, ci, którzy tylko na niej szczęśliwie żyją, ale i ci, którzy bezustannie dla niej pracują. Obchodami 100-lecia Sadyby koordynuje Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Miasto Ogród Sadyba, a medialnie patronuje mu Radio dla Ciebie.

Małgorzata z Kucharskich Maciejowa Terlecka jest nauczycielem muzyki w Prywatnym Liceum Ogólnokształcącym im. Cecylii Plater-Zyberkówny w Warszawie (czyli u „Platerek”). Pasję do muzyki wyniosła z domu i zaraziła nią także swoje córki. Cała rodzina Terleckich (Małgorzata z mężem Maciejem, córki Zofia i Maria) uczestniczy w życiu społeczno-kulturalnym Sadyby, a M. Terlecka ponadto wraz z córkami współtworzy (z Agnieszką Marcinkowską) zespół wokalno-muzyczny, uświetniający wiele spotkań i wydarzeń sadybiańskich, koncertując też poza Sadybą.  

Święta Bożego Narodzenia muzykująca rodzina Terleckich obchodzi z jednej strony tradycyjnie (czytanie Ewangelii na początek Wigilii, potrawy, liczni domownicy i goście, nieustanne rozmowy), a z drugiej – niekonwencjonalnie, tworząc swój współczesny świat, opierający się jednak na wartościach i tradycjach rodziców oraz dziadków (Łódzkie, Wileńszczyzna, Warszawa). Całość stanowi połączenie rodzinności, ducha artystycznego, pasji, niesamowitej energii i zaangażowania w lokalnej społeczności.

O Bożym Narodzeniu, Sadybie i rodzinnym muzykowaniu w programie opowiadały: Małgorzata Terlecka i jej córki: Zofia Terlecka-Bujalska, Maria Terlecka.

W audycji wykorzystano m.in. utwór „Les Rois du monde” „Królowie świata”), pochodzący z musicalu „Roméo et Juliette”, aut. Gérard Presgurvic (2000) oraz fragment utworu „Będzie kolęda”, aut. Zespół „Skaldowie” (album ”Magiczne Święta. Kolędy i piosenki zimowe ”; 2016).   

Gdyby tradycje typowo ludowe w Boruczy (gm. Strachówka, pow. wołomiński) były bardzo żywe, etnografowie najprawdopodobniej zaliczyliby tę wieś do mikroregionu radzymińskiego. Radzymin był do 1952 roku miastem powiatowym, a zrekonstruowany strój ludowy z tego regionu nosi miano radzymińskiego. Z obyczajów Świąt Bożego Narodzenia w Boruczy i w okolicach za wiele nie przetrwało. W te, które zachowały się, są podobne do wielu innych, charakterystycznych dla Mazowsza centralnego. Ciekawa jest różnorodność potraw wigilijnych i fakt, że nie są potrawy, które podaje się na stół w jednej wiosce, a w drugiej - po sąsiedzku już nie. Być może należy to wiązać z migracją ludności, przenikaniem się tradycji (wpływ może mieć też bliskość miasta - Warszawy), jak też ze statusem ekonomicznym wsi i ich mieszkańców. Wyrazem tego może być przekazywana już pokolenia na pokolenie informacja o zaprowadzeniu w wioskach prądu elektrycznego, co diametralnie podniosło je cywilizacyjnie. Przy czym, proces elektryfikacji trwał jakiś czas, więc światło w domach mieli nie wszyscy od razu. Z tradycji, przypominających najdawniejsze, należy wymienić potrawy, przygotowywane na oleju, jak też mnogość gatunków ryb, które smażono na wieczerzę wigilijną. To z kolei zależne było od czystości środowiska naturalnego - w czystej wodzie lokalnej rzeczki można było złowić wiele ryb, począwszy od masowych karasi (karasek), a na szczupakach i sumach skończywszy. Często też wydaje się, że uczestnictwo w uroczystej pasterce w kościele było dawniej obowiązkiem i tradycją uświęconą. W sensie ideowym tak, niemniej - co pokazują relacje pań z Boruczy, samo wyjście na mszę św. o północy w noc wigilijną, było zdeterminowane logistyką: do kościoła było bardzo daleko, a zimy na tyle śnieżne, że poruszanie się po nieodśnieżanych traktach wiejskich utrudnione. Jedna z pań więc twierdzi, że w młodości na pasterce była zaledwie jeden raz. 
O powyższych, jak i innych tradycjach świąt Bożego Narodzenia, na przykładzie wsi Borucza (oraz okolicznych) w powiecie wołomińskim, w programie opowiadały depozytariuszki tradycji - członkinie Koła Gospodyń Wiejskich: Henryka Sycik, Maria Górka i Ewa Szczęsna. 

We wsi Borucza (gm. Strachówka, pow. wołomiński) trwają ostatnie prace wykończeniowe w budynku remizy Ochotniczej Straży Pożarnej. Obiekt ten, wystawiony czynem społecznym w latach 70. XX wieku, prawie nieużywany, obecnie po remoncie, będzie służył nie tylko strażakom, ale również Kołu Gospodyń Wiejskich, które jest organizacją nową w tej lokalnej społeczności, a w remizie będzie miało swoją siedzibę - świetlicę z kilkoma pomieszczeniami, łącznie z elegancko wyposażoną kuchnią. 

O idei powstania KGW Borucza oraz o bieżącej jego działalności, w programie mówiły: Monika Sasin, przewodnicząca KGW Borucza, Henryka Sycik i Maria Górska (nestorki KGW) oraz Ewa Szczęsna, pasjonatka hodowli kóz ("Kozia Zagroda"), animatorka życia społeczno-kulturalnego i inicjatorka powstania KGW w Boruczy.