- W 1920 Polska wałczyła o zachowanie niepodległości. Wygraliśmy, ale Armia Czerwona mogła spokojnie przejąć Warszawę. Natomiast Warszawa 1929 roku, gdzie na całym świecie jeszcze istnieje prosperity, gdzie w całej Europie jest boom budowniczy, to już zupełnie inne miasto - opowiadał gość Cezarego Polaka. Jak dodał, pod koniec 1929 roku rozpoczął się kryzys ekonomiczny. - Można więc powiedzieć, że Warszawa lat 20-tych to miasto od powojennej biedy po kryzys - ocenił Majewski.

Dodał, że było to miasto "szalenie zróżnicowane, pełne problemów". - Wynikających nie tylko z tego, że było zdewastowane przez I Wojnę Światową - zaznaczył.

Zderzenie kultur

- Warszawa stała się stolicą i z tego też wynikało wiele ważnych okoliczności - podkreślił gość audycji. - Po pierwsze do Warszawy zaczęli zjeżdżać ludzie ze wszystkich zaborów, kraj się scalał, a Warszawa stałą się miejscem władz centralnych. Już w 1919 roku zaczął się warszawocentryzm - opowiadał Majewski. Jak tłumaczył, niosło to za sobą bardzo ciekawe doświadczenia. - Ludzie z Wielkopolski spotykają się z tymi, którzy przyjeżdżają z głębi Rosji, z repatriantami. Oni tworzą nową Warszawę - mówił.

- W latach 20-tych Warszawa nigdy nie była porównywana z Paryżem czy Berlinem, była miastem bardziej peryferyjnym, tak jak cały kraj - wyjaśnił gość RDC. - Główne ulice to były ulice handlowe, gdzie było mnóstwo sklepów. Były kawiarnie, które były miejscami spotkań intelektualistów czy artystów - opowiadał.