Po 63 dniach walki - cichnie wszystko... 2 października 1944 roku o godzinie 21:00 ustają w Warszawie działania wojenne. W wiadomościach RDC ostatnia już odsłona naszego cyklu "Dni Powstania Warszawskiego". Ze Śródmieścia wychodzi około 16 tysięcy cywilów. Przez cały dzień toczą się pertraktacje polsko-niemieckie w siedzibie gen. von dem Bacha w Ożarowie. Zostaje formalnie podpisany układ o zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie.Żołnierze Armii Krajowej zostali uznani przez Niemców za jeńców wojennych, przyznane zostały im prawa kombatanckie, ludność cywilna miała być natomiast chroniona i traktowana zgodnie z konwencjami wojennymi. Były to niektóre z warunków kapitulacji powstańców. Warunki w sprawie cywilów zostały przez Niemców złamane. 3 października, ludność Warszawy masowo opuszcza miasto. Z Pruszkowa wywożona jest do obozów lub na roboty przymusowe do Niemiec.

Po kapitulacji Mokotowa cały wysiłek bojowy Niemcy koncentrują na Żoliborzu. Przygotowują generalne uderzenie na dzielnicę. Od rana trwa silny ostrzał artyleryjski, zwłaszcza rejonu ul. Krasińskiego i pl. Wilsona. Oddziały nieprzyjaciela pacyfikują wsie puszczańskie. Palą Pociechę, Wiersze, Janówek, Brzozówkę i Krogulec. Przed południem polscy parlamentariusze prowadzą rozmowy z gen. von dem Bachem w jego kwaterze w Ożarowie. Niemiecki dowódca przedstawia warunki kapitulacji Warszawy. Wieczorem w kwaterze Komendy Głównej AK zapada decyzja, by rozmowy w sprawie kapitulacji kontynuować.

Od rana na Mokotowie trwa silne niemieckie natarcie. Przetrzebione oddziały AK resztkami sił bronią się w rejonie Bałuckiej, Wiktorskiej i Belgijskiej. Sytuacja jest na tyle trudna, że polska strona decyduje się na wysłanie delegatów, którzy pertraktują w sprawie ewakuacji ludności cywilnej i rannych oraz ustalenia warunków kapitulacji dzielnicy. W odpowiedzi dowódca sił niemieckich generał von dem Bach zapewnia, że powstańcy będą traktowani zgodnie z postanowieniami konwencji genewskiej. Mimo obietnic Niemcy mordują ponad 100 osób, które w czasie ewakuacji kanałami z Mokotowa po kilkudziesięciu godzinach morderczego marszu omyłkowo wyszły z włazu na terenie zajętym przez wroga. Niedługo potem atakowana dzielnica kapituluje.  Na rozkaz Generała Antoniego Chruściela, oddziały pod dowództwem ppłk. Józefa Rokickiego "Karola" próbują wrócić ze Śródmieścia na Mokotów, jednak przejście kanałami jest niemożliwe. W tym samym czasie Niemcy rozpoczynają operację "Spadająca Gwiazda", której celem jest likwidacja Grupy "Kampinos". Późną nocą powstańcze oddziały są zmuszone opuścić puszczę.

Zaczyna się 9. - jak się niedługo okaże - ostatni tydzień walk. Zmęczeni powstańcy na rozkaz ppłk. Józefa Rokickiego "Karola" o 4 rano ewakuują się kanałami oddziałów powstańczych z Mokotowa w kierunku Śródmieścia. Niemcy za wszelką cenę chcą im to utrudnić, piętrząc wodę, wrzucając granaty, chemikalia i worki z piaskiem. W tym czasie w dzielnicy nadal trwają krwawe walki, mokotowskie oddziały zostają zepchnięte na niewielki obszar między Różaną, Kazimierzowską, Ursynowską i Puławską. Mimo to gen. Antoni Chruściel ps. "Monter" kieruje do ppł. "Karola" depesze o dalszej obronie dzielnicy - jednak rozkaz nie dochodzi na czas. Dywizja wycofuje się do Śródmieścia. Niedługo potem dowództwo niemieckie namawia do rozmów o kapitulacji.

Trwa nieprzerwany napór nieprzyjaciela na Przyczółek Czerniakowski. Powstańcy utrzymują już tylko skrawek wybrzeża oraz Śródmieście, które pozostaje pod nękającym ostrzałem artylerii. Powstańcy niszczą barykadę nieprzyjacielską na rogu Al. Jerozolimskich i Brackiej. W zachodniej części Śródmieścia udaje się odeprzeć niemieckie natarcie na fabrykę Bormana przy ul. Towarowej. Na Żoliborzu niemieckie natarcie na Kępę Potocką. Obrońcom brakuje już wszystkiego: amunicji, żywności, nawet wody, po którą wieczorami organizowane są ryzykowne wyprawy nad rzekę. Cytuję meldunek Bora-Komorowskiego: Sytuacja w rejonie Starego Miasta poważna. Amunicja na wyczerpaniu. Żołnierz bardzo zmęczony. Druzgocąca przewaga techniczna nieprzyjaciela wystawiła na ciężką próbę odporność naszego żołnierza i społeczeństwa.

Odcięci, zdziesiątkowani obrońcy przyczółka czerniakowskiego odpierają ataki nieprzyjaciela. Trwają zacięte walki o poszczególne domy przy ulicy Wilanowskiej, Idzikowskiego i Na Solcu. Ze zdobytych domów SS-mani spędzają około 1000 osób do magazynów Społem na ulicy Czerniakowskiej. Tam rozstrzeliwują wszystkich młodych mężczyzn i kobiety, którzy w ich ocenie mogli brać udział w Powstaniu.

19 września na Czerniakowie trwa silne niemieckie natarcie wzdłuż Wilanowskiej i Zagórnej ku Czerniakowskiej. Polacy utrzymują w swych rękach część wybrzeża Wisły i kilka domów przy ul. Wilanowskiej. Wieczorem ppłk Jan Mazurkiewicz „Radosław” rozpoczyna jednak ewakuację swoich oddziałów kanałami na Mokotów. Chodzi o około 200 żołnierzy. Po południu na Powiśle północne przeprawiają się żołnierze I i II batalionów 8. pułku piechoty. Opanowują Wybrzeże Kościuszkowskie w rejonie mostu średnicowego. Rozpoczynają natarcie, docierając do ul. Solec. Silne przeciwnatarcie niemieckie decyduje jednak o niepowodzeniu desantu. Na wysokości Marymontu przeprawia się przez Wisłę kolejna grupa żołnierzy 6. pułku piechoty. Tak jak poprzednicy, nie są w stanie przedrzeć się w głąb dzielnicy pod ogniem niemieckim. Osaczeni na Wybrzeżu, nie mają szans na kontakt z oddziałami AK.

18 września na Czerniaków przeprawiają się posiłki zza Wisły – około 60 żołnierzy z 9. pułku piechoty. Obrońcy Przyczółka Czerniakowskiego odpiera kolejne ataki wroga. Stopniowo tracą teren. Do wieczora Niemcy opanowują całą ul. Czerniakowską. W tym dniu walcząca Warszawa otrzymuje największy ze zrzutów. 107 amerykańskich „latających fortec” – czterosilnikowych Boeingów B-17 – pojawia się nad miastem między godz. 12 a 13. Zrzucają około 1300 zasobników z bronią, amunicją, żywnością i zaopatrzeniem medycznym. Powstańcom udaje się odebrać zaledwie 20 proc. zrzutu.