Marcin Błażewicz urodził się ur. 28 lutego 1953 w Warszawie. W latach 1974-75 studiował filozofię w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (obecnie UKSW), a następnie – w latach 1977-82 – kompozycję w klasie Mariana Borkowskiego w Akademii Muzycznej w Warszawie.

Był profesorem zwyczajnym i prowadził klasę kompozycji w Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina, a także czytanie partytur, propedeutykę kompozycji oraz instrumentację. Był promotorem 9 doktoratów, m.in. Dariusza Przybylskiego, Eunho Changa, Krzesimira Dębskiego i Ignacego Zalewskiego.

Propagował kulturę muzyczną

Propagował również kulturę muzyczną. W latach 1983-87 był organizatorem i dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Forum Nowej Muzyki w Warszawie. W latach 1990-92 pełnił funkcję prezesa polskiej sekcji Jeunesses Musicales, a od 1990 do 1994 – wiceprezesa Towarzystwa Sztuki Perkusyjnej.

Jednocześnie w latach 1986-98 był kierownikiem muzycznym Teatru Polskiego Radia oraz redaktorem w programie Polskie Radio „BIS”. W 2000 założył czasopismo o muzyce i sztukach pokrewnych „Muzyka21”, którego był do 2001 redaktorem naczelnym. Sprawował także funkcje przewodniczącego sekcji muzyki poważnej ZAiKS (2006-2013) oraz skarbnika ZAiKS (od 2006). Od 2008 związany był z Edition Svitzer.

Wielokrotnie nagradzany

Marcin Błażewicz za swoją twórczość kompozytorską otrzymał szereg nagród, m.in. w 1981 – III nagrodę na I Ogólnopolskim Konkursie na utwór chóralny a cappella w Legnicy za Pensées na 3 grupy chóralne (1977) oraz wyróżnienie na II Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim na utwór kameralny w Białymstoku za Kammerkonzert na 14 solistów-kameralistów (1981), w 1983 – I nagrodę w kategorii utworów chóralnych na Warszawskim Konkursie Kompozytorskim Związku Kompozytorów Polskich za utwór Lokomotywa na 4-głosowy chór dziecięcy a cappella do wiersza Juliana Tuwima (1983), a w 1985 – nagrodę specjalną na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim „Music Today 1985” w Tokyo za Thanatos na flet solo (1984-85).

Marcin Błażewicz został uhonorowany Nagrodą im. Stanisława Wyspiańskiego za całokształt twórczości (1988) oraz dwukrotnie Prix Italia (1989, 1990).