Ponad 200 obiektów tworzy tę ekspozycję, wśród nich "Zielnik mchów tatrzańskich" Tytusa Chałubińskiego, obrazy Zofii Stryjeńskiej, rysunki Witkacego, rzeźby szkoły zakopiańskiej, tkaniny i zabawki tworzone przez uczniów Antoniego Kenara.

Eksponowane też są modernistyczne projekty schroniska w Morskim Oku, kolaże Jana Dziaczkowskiego oraz nowe prace Zbigniewa Rogalskiego i Igora Omuleckiego. "Podążając śladami twórców, którzy z powodu swojej profesji, pasji lub upodobań towarzyskich krążyli między Warszawą a Zakopanem, wystawa opowiada o silnej, kulturotwórczej więzi pomiędzy dwoma stolicami: polityczną i zimową" – podkreśla w opisie wystawy jej kuratorka Katarzyna Kucharska-Hornung. Jedną z najbarwniejszych postaci i symbolem artystycznego fermentu w Zakopanem był Witkacy. Twórca dopisał do listy spożywanych psychoaktywnych substancji "zakopianinę" – metaforę przedziwnej atmosfery miasta, która niejednego przyciągnęła, ale także i pogrążyła. Regulamin słynnej Firmy Portretowej Witkacego powstał w Warszawie, ale firma realizowała zamówienia pod dwoma adresami: stołecznym i zakopiańskim.

Tatry – powszechnie uznane dobro narodowe – inspirowały do fantazjowania i snucia utopijnych projektów ich przebudowy. Na wystawie wzrost popularności Zakopanego świetnie obrazuje kolaż Jana Dziaczkowskiego, który w górski pejzaż wkleił socrealistyczne osiedla mieszkaniowe Warszawy – to lokatorzy z tych budynków wypełnią z czasem Krupówki i zalegną na tatrzańskich zboczach. Wystawa, która powstała dzięki współpracy muzeów warszawskiego i zakopiańskiego, nie tylko prezentuje, lecz także podtrzymuje relacje dwóch miast. W czasie trwania edycji warszawskiej, grupa ośmiu stołecznych artystów i artystek, wybranych w otwartym konkursie, wyjedzie na plener w Dolinie Pięciu Stawów Polskich. Powstałe tam prace będą pokazane publiczności po powrocie do Warszawy, w parku Morskie Oko położonym nieopodal Muzeum Rzeźby.

Posłuchaj rozmowy Beaty Jewiarz z Katarzyną Kucharską-Hornung, kuratorką wystawy.